Grupo coral do Arruxo
Cántiga (Unha noite na eira do trigo)
Unha noite na eira* do trigo
o reflexo do branco luar
unha nena choraba sin trégolas
os desdes dun ingrato galán.
Entre coitas e queixas decia,
xa no mundo non teño a ningén,
vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben.
o reflexo do branco luar
unha nena choraba sin trégolas
os desdes dun ingrato galán.
Entre coitas e queixas decia,
xa no mundo non teño a ningén,
vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben.
E seus ecos de melancolía
camiñaban nas alas do vento
e o lamento repetía,
vou morrer e non ven o meu ben.
camiñaban nas alas do vento
e o lamento repetía,
vou morrer e non ven o meu ben.
Lonxe dela, de pe sobre a popa
dunha leve negreiro vapor
emigrado camiño de America
vai o pobre e infeliz Amador
e o mirar ás xentís anduriñas
cara a terra que deixa pasar,
que pudera dar volta, pensaba,
que pudera convosco voar.
dunha leve negreiro vapor
emigrado camiño de America
vai o pobre e infeliz Amador
e o mirar ás xentís anduriñas
cara a terra que deixa pasar,
que pudera dar volta, pensaba,
que pudera convosco voar.
Mais a aves e o buque fuxian
sin oir seus amargos lamentos
solo os ventos repetian,
que pudera convosco voar.
sin oir seus amargos lamentos
solo os ventos repetian,
que pudera convosco voar.
Noites craras de aromas e lúa
donde entón qué tristeza en pos hai
pros que viron chorar unha nena
pros que viron un varco marchar
dun amor celestial verdadeiro
quedou solo de bágoas a proba
unha coba nun outeiro
un cadavre no fondo do mar.
donde entón qué tristeza en pos hai
pros que viron chorar unha nena
pros que viron un varco marchar
dun amor celestial verdadeiro
quedou solo de bágoas a proba
unha coba nun outeiro
un cadavre no fondo do mar.
(M. Curros Enríquez, "Aires da miña terra")
